Sweet child o'mine

Habari zeno?

Alweer 3 weken geleden dat we iets van ons hebben laten horen. Dat kan natuurlijk twee dingen betekenen. Óf we hebben het zo leuk gehad dat we geen tijd hadden om een verslagje te uploaden, óf het was zo zwaar dat we de puf niet hadden om er een te schrijven. Nou, je moet je een beetje van beide voorstellen.

Laat ik bij het begin beginnen. De afgelopen weken hebben we op de kinderafdeling gestaan. Erg leuk allemaal die kinders. Maar o wat kunnen ze ziek zijn. Wat er vooral op de afdeling ligt, en wat je van mijlenver al ruikt is kinderen met diarree. Zoals iedere ouder met kinderen zich waarschijnlijk wel herinnert is dat niet de leukste periode om mee te moeten maken. Wil het niet dat we in Nederland de beschikking hebben over luiers, stromend water en doekjes om de babybilletjes schoon te houden. Hier in Tanzania hebben de kinderen geen onderbroekjes aan en worden ze geboend met de kitenges (typische Afrikaanse stof). Je moet je dus voorstellen dat wij, zo lief als we zijn, bij ons zieke patientje op bed zitten en dan verrast worden door projectiele geel groene spuitdiarree die vrolijk de rondte in vliegt en daarmee andere moeders en kinderen raakt. Gelukkig konden we de ‘fire-zone’ ontwijken maar het virus bleef ons helaas niet bespaard. Zodra je koorts krijgt en dezelfde symptomen als de kinderen van je afdeling weet je eigenlijk al dat het te laat is. Dat hebben we helaas beide aan der lijven moeten ondervinden.

Maar diarree hebben en ziek zijn is helaas niet het ergste wat de kinders hier kan overkomen. We zien geregeld koters die grote brandwonden hebben doordat ze in een ketel met kokend water zijn gevallen, of doordat ze in open vuur zijn beland. De pijn, het huilen, gaat door merg en been. Zo goed en zo kwaad als we kunnen hebben we de afgelopen drie weken geprobeerd alle kinderen te helpen. Soms met daverend succes, soms zonder.. Ondanks dat we het al vaker hebben meegemaakt went het nooit dat er weer een kindje van 1,5 jaar door je handen glipt. Op de IC unit, waar de meest zieke kindjes liggen, zijn we dan vastbesloten: ‘wat dit kindje ook heeft, er kan nu niets misgaan, we hebben alles gedekt, en alles loopt’. Totdat je een uur later tijdens het reanimeren toch weer een kindje onder je handen verliest als het lab je niet heeft doorgegeven dat het suikergehalte dat je ze liet prikken veel maar dan ook veels te laag was. Onnodige sterfte. Het komt vaker voor maar raakt ons nog steeds diep.

Ondanks alle zware en heftige dingen die we meemaken en te verwerken krijgen zijn er ook nog lichtpuntjes aan onze hemel. Neem bijvoorbeeld onze geiten hamna en shida. Deze vrolijke trouwe viervoeters staan ons altijd op te wachten als we thuis komen, eten graag ons gft afval op, en vullen de rest van hun dag met grazen in onze tuin op zoek naar iets eetbaars. Aangezien we midden in het droge seizoen zitten is ons gazon natuurlijk geheel bruin en dor en kregen de geiten trek in het groene gras van de buren. Op een klein onbewaakt moment namen onze dierenvrienden de benen en vonden we ze na een tijd zoeken terug in de bananengaard van een van onze buren. Dan rijst de vraag: hoe vang je geiten? Nou niet zo makkelijk dus, en al helemaal niet als ze door hebben dat je ze terug probeert te brengen naar die uitgestorven tuin. Na een kleine klopjacht en ze vriendelijk te hebben opgedreven terug naar ons huis was alles weer zoals het oude en konden we vertrekken richting Sengerema.

We besloten een bezoek te brengen aan twee vrienden van ons, coassistenten die ook uit Nijmegen komen en werken in Sengerema hospital. Een veel groter ziekenhuis dan het ziekenhuis hier in Biharamulo, dus wel leuk om eens te kijken hoe het er daar aan toegaat. Terwijl Ineke opging in alle grote vieze wonden op de mannenchirurgie was Marlies razend enthousiast met de zwangere vrouwen op de labour afdeling. Het ziekenhuis in Sengerema is niet alleen groter, maar heeft ook veel meer mogelijkheden dan het ziekenhuis in Biharamulo. We hebben dan ook 3 dagen lang heerlijk gewerkt.

Uiteraard ging de terugreis met de bus naar Biharamulo weer in oude vertrouwde stijl. Niet geheel onverwacht waren onze stoelplaatsen ‘dubbel’ verkocht, en zaten er dus al mensen toen wij de bus instapte. We mochten tot onze grote vreugd doorlopen tot helemaal achterin de bus, waar nog een plekje was (=gemaakt werd) op de achterbank, gezellig ‘zweet’-zij aan zij met 6 andere Tanzanianen. Daar zaten we dan, in het donkere, vochtige, raamloze afvalputje van de bus, op een beetje nattige bank, waarbij we met elke hobbel een halve meter de lucht in schoten. Het toppunt werd bereikt toen een medepassagier ons erop attendeerde dat er een enorme (ik lieg niet als ik zeg ENORME) kakkerlak over Inekes schoot heenliep, en vervolgens uit het zicht tussen onze dijen verdween. Laten we het erop houden dat iedereen in de bus van de Wazungus heeft kunnen horen, en de prinsesjes uiteindelijk door een bezorgde busmedewerker naar voren werden ge-escorteerd, om op een van de bankjes vooraan te mogen zitten…

Om wat meer in de Afrikaanse sferen op te gaan hebben we de afgelopen weken van kitenge op maat gemaakte kleren laten maken. In principe draagt iedereen hier kitenge, lappen stof vol met alle kleuren van de regenboog, in alle denkbare combinaties; rood op oranje op roze op paars met groen, het kan hier allemaal. Nou is de regel hier: blote knietjes staan gelijk aan blote tietjes, dus je ziet hier iedereen keurig met de beentjes bedekt tot minstens de enkel. Nou is dat allemaal leuk en aardig, maar toch een stuk minder modieus naar onze (Westerse) smaak. Per slot van rekening zijn wij trots op onze bruine (Ineke)/melkwitte(Marlies) benen, en vinden we dat preutse gedoe hier maar schijnheilig. Dus recalcitrant als we zijn, hebben wij lekker toch jurkjes laten maken boven de knieen. Nipples out, ladies! Nou vergeet je alleen soms als je naar de markt gaat in je mooie nieuwgemaakte korte rokje, iedereen denkt dat je topless over straat gaat. Marlies maakte deze ‘kleine vergissing’ en werd door iedereen aangestaard, nagekeken en nagefloten. Achja, its a free world!

Nog maar 2,5 week werken en dan zit het ziekenhuisleven er voor ons hier in Afrika al op. De tijd is ondanks alles toch wel gevlogen. Als we hier klaar zijn gaan we Wouter (Marlies haar vriend) ophalen vanuit Mwanza en reizen we naar Zanzibar waar we samen met onze vrienden Noëlle en Niels eerst een weekje cultuur gaan snuiven en gaan relaxen voor we met z’n drieën (Wouter, Marlies en Ineke) beginnen aan een maand lang reizen door de prachten van dit land (serengeti, mount meru, selous game reserve, loshoto mountains). We hebben enorm veel zin in de vakantie en de reis die ons te wachten staat maar gaan eerst nog hard aan de slag op de mannenchirurgie en de labour afdeling hier in Biharamulo.

Hopelijk is het in Nederland een beetje mooi weer en geniet iedereen van zijn welverdiende vakantie. Tot snel weer!

Liefs, Ineke en Marlies