Eerste week

Hallo allemaal!
Habari?
Inmiddels zijn we aangekomen in Biharamulo en is vandaag ons coschap echt begonnen!

Maar eerst even een update van afgelopen week. Na een prima vlucht kwamen we woensdagavond aan in het drukke stadje Mwanza, direct gelegen aan het VictoriaMeer. De vorige co’s waren hier ook heengekomen en hadden al een kamertje gereserveerd in een supercheap leuk hotelletje (5euro pppn inclusief ontbijt:D). Na onze (veelste zware megagrote) backpacks gedumpt te hebben in de kamer gingen we gelijk door de stad in voor een drankje. We waren met een grote groep co’s en konden meteen alle verhalen en tips and tricks uitwisselen. Na 2 Afrikaanse biertjes (die alleen in halve liters worden geserveerd), waren we toch wel erg moe geworden en gingen we lekker slapen in ons hotel, na eerst nog even een kakkerlak gedood te hebben. De 3 dagen erna werden we door de vorige co’s rondgeleid door het stadje en hebben we deze verkend. Overal mensen, auto’s, pikipiki’s (brommers), winkeltjes, dikke chaos… Meteen the African feel te pakken. Wat een verschil met wat we gewend zijn! Smiddags gingen we telkens lekker zwemmen in een lux hotel aan het Victoria Meer waar we voor een paar Tanzanian Shilling gebruik mochten maken van de faciliteiten. Lekker in het zonnetje aan het zwembad tussen de bananenbomen met een glas koude witte wijn in je hand… kan slechter! Een avond gingen we met zn allen naar een uitzichtspunt boven op de rots zonsondergang kijken. Magisch!

Op zondag gingen we dan met de bus naar Biharamulo. We gingen samen met een van de vorige co’s die in Biharamulo zat. De bus vertrok om 6u sochtends in het pikkedonker en we moesten eerst een stukje met de ferry over het VictoriaMeer. Best mooi, omdat de zon net opkwam. Toen we bijna aan de overkant aankwamen begon iedereen zich bij de bus te verzamelen om in te stappen. Het was alleen zo druk dat nog niet iedereen in de bus was toen de ferry aanmeerde. Hierdoor stond ik net met 1 been in de bus en bungelde Ineke in de opening. Achter Ineke hingen nog 3 Afrikanen, zich vasthoudend aan haar backpack. Hou het mogelijk was, geen idee. De bus begon alleen meteen als EEN MALLE te rijden, niet normaal hard! En dat allemaal over onverharde wegen waardoor we van links naar rechts geschud werden. Doodsangsten to the max! Ien wist zich gelukkiger echt ternauwernood nog in de bus te wurmen.Terwijl de bus door sjeesde probeerde Ien en ik onze weg door het gangpad naar onze plekken te banen. Er was alleen nauwelijks ergens plek, laat staan voor onze overvolle bepakking. Uiteindelijk zaten we na wat vallen en opstaan op onze stoeltjes. De backpacken werden door de andere passagiers opgepakt en boven het hoofd doorgegeven helemaal naar voren… uit het zicht. Toch best spannend aangezien al onze spullen erin zaten. De rit was erg mooi, dwars door het Afrikaanse landschap met overal lemen hutjes, bananenbomen, kleine dorpjes, mensen die langs de kant liepen. We waren echter ook wel ERG blij toen de bus na bijna 5 uur eindelijk aankwam in Biha. We waren totaal door elkaar gesschud, zagen oranje van het stof. Wat een helse rit!

Biharamulo is een klein, schattig, typisch ‘Afrikaans’ stadje. We hebben een heel schattig huisje op het ziekenhuisterrein, met een grote tuin eromheen inclusief 2 geiten die alles opeten en overal schijten . Het is best ruim, met 4 slaapkamers, een grote woonkamer, een keuken en een badkamertje. Wel stroom, geen warm water helaas. Het ligt mooi op de rode Sfrikaans grond omringd door gronen bomen en struiken (omdat het regenseizoen net is geweest is alles nog heel groen). De rest van de zondag hebben we over de markt gelopen en langs de winkeltjes. We werden, als blanken, echt overal aangestaard en nageroepen. Ondanks dat er hier vaak Nederlandse studenten zitten, blijft het voor de locals toch bijzonder om blanke mensen te zien. De mensen leven hier echt op straat, en overal lopen mensen rond. Na wat fruit en groente op de markt gehaald te hebben (in ons beste Swahili), gingen we terug naar huis. Na de helse busrit en alle nieuwe indrukken gingen we vroeg naar bed.
Maandag begonnen onze eerste werkdag dan echt! We werden om 7.30 verwacht bij de morning report, waar na een gebed waarbij iedereen begon te zingen wij ons in het Swahili mochten voorstellen. Vervolgens volgde er nog een lange discussie in het Swahili, waar Ien en ik beide niks van begrepen maar gewoon lief bleven glimlachen en vooruit staren. Na de overdracht kregen we een uitgebreide rondleiding over het ziekenhuisterrein. Het ziekenhuis bestaat uit 4 afdelingen: female, male, labour, children. Er is ook nog een OutPatientDepartment (spoedeisende hulp/ poli) en een speciale afdeling voor HIV en Tuberculose. We begonnen op de Labour Ward, omdat daar als enige nu een dokter aanwezig was. We konden meteen mee naar een keizersnede van een 18 jarig meisje die 24 weken zwanger was en zwangerschapsvergiftiging had, waardoor ze met spoed het kind eruit moesten halen. Voor ons was het echter totaal onduidelijk wat de directe indicatie was voor de spoed keizersnee, maar hier was geen ruimte voor discussie :P De operatiekamers hier zijn totaal anders dan in NL, gewoon een zaaltje met een bed in het midden en wat verouderde apparatuur. Aan steriel doen ze hier ook niet. Er was wel een monitor voor de vitale parameters, maar die deed het niet! De keizersnee ging erg grof en was echt in 5 minuten gedaan, de patient was slechts half verdoofd, en er werd een veelste klein onrijp kindje uit de buik geplukt en op een handdoek gelegd. Aangezien het kindje niet reageerde en ook niet ademde werden Ien en ik nogal onrustig, maar we leken de enige die zich hier druk om maakte. Op ieders dooie gemakje werd een beademingsballon gepakt en werd gestart met het kind beademen. De moeder werd na wat veterinaire hechtingen terug op haar eigen bed ‘gerold’ en er werd wat tegen haar bil geslagen dat ze minder moest kreunen. Moeder en kind werden beide naar de afdeling gebracht. Wij gingen met de artsen en verpleging mierzoete thee drinken.
Later op de dag zijn wij nog gaan kijken hoe het met moeder en kindje ging. Het kindje lag ergens los op een tafel, met een zuurstofslangetje half in de neus. Ze was alleen al helemaal koud en leek niet echt te ademen. Met zo’n jonge zwangerschapsduur en met zo weinig apparatuur is ze helaas gedoemd om niet te overleven. Het was toch vreemd dat niemand zich er echt druk om maakte. De moeder lag in een andere zaal op bed, te creperen van de pijn. Blijkbaar had ze nog helemaal geen pijnstillers gehad! We hebben dit meteen doorgegeven aan de verpleging, die op aandringen van ons dan toch maar pijnstillers pakte. Wat een ervaring allemaal, en dit was pas de eerste dag!

Na het werk en de door onze ‘huismama’ gemaakte warme lunch, gingen we nog even naar de markt. Hier kochten we ook wat mandazi, een Tanzaniaanse specialiteit wat lijkt op een soort oliebol. Omdat er een hele groep kindjes om ons heen stond en we het niet konden verdragen ze niks te geven, deelden we ook wat uit. Fout nummer 1…:P Vervolgens hebben die kindjes ons de rest van de tijd als bijen achter de honing aan gevolgd tot aan het hek van ons huisje. Haha, maar het was alsnog een goeie daad.
Tot zover onze eerste week. Morgen dag 2 in het ziekenhuis. Tot nu toe hebben we ondanks alle bizarre ervaringen, het nog wel erg naar onze zin in het Afrikaanse zonnetje!
Tot de volgende keer! Tutaonana! Lala salama!