A midnight in Bukoba

Mambo! Habari za jioni?

Inmiddels is er weer een week verstreken en hebben we veel meegemaakt. Vorig weekend zijn we in Biharamulo gebleven, het dorpje waar we wonen. We hebben er een wandeling gemaakt langs de bananenplantages vlak bij ons huis waar groene bananen worden geteeld die worden gebruikt als aardappel en erg lekker zijn wanneer je ze in een stamppot gebruikt (matooke). Later hebben we het dropje verkend, zijn we richting de rotonde gewandeld en stuitten we op een grote groep dansende en zingende mensen op straat wat een gospelkoor bleek te zijn. We werden super gastvrij ontvangen en kregen de beste plaatsten aangeboden om dit alles te aanschouwen. Wat kunnen die Afrikanen goed dansen zeg! Op een gegeven moment werd er een grote mand neergezet en liepen mensen naar die mand toe om er geld in te doen. Zo beleefd als we zijn deden wij natuurlijk ook mee met de collecte. Achteraf bleek dat gossip girl hier ook bestaat want iedereen die we daarna tegenkwamen wist te vertellen dat wij bij de viering hadden gezeten en onze zonden hadden ‘afgekocht’. Achja, het was dus geen collecte, maar een extra paar karmapunten komen altijd van pas.

Zondag zijn we met Ali gaan mountainbiken richting de waterval in Biharamulo. Het zou een uur heen en een uur terug zijn met een aantal ‘heuveltjes’. Op zich zijn we daar natuurlijk niet vies van, wij houden wel van een uitdaging. Met 1,5 liter water en 2 banaantjes gingen we op pad, maar dat het zo’n barre tocht zou worden hadden we niet gedacht. De mountainbikes hier zijn natuurlijk niet zo profi als in Nederland (lees: geen veringen) en de wegen zijn toch ook net wat anders. Die zijn namelijk niet geasfalteerd maar bestaan uit keien en rood zand waarbij de weg bol loopt met her en der een kuil. We fietsten helaas op het heetst van de dag, omdat de verhuurder van de mountainbikes pas laat zijn winkeltje opende, wat het best zwaar maakte, maar reden door kleine gehuchtjes heen met schattige lemen hutjes in een prachtige omgeving. Na een korte pauze bij de waterval die overigens echt heel mooi was zouden we een andere route terug pakken waarbij we minder hoefden te klimmen. Off road was het even bikkelen toen onze inmiddels beurse zitvlakken begonnen te protesteren maar zonder ons te laten kennen bereikten we moe maar voldaan 4 uur later weer ons huisje.

Geïnspireerd door deze sportieve activiteit zijn we van de week voor het eerst gaan hardlopen, heerlijk. Wel zwaarder dan thuis omdat we hier toch op zo’n 1500m hoogte zitten en helaas nog steeds instabiele darmpjes hebben, maar wie niet waagt wie niet wint… Afrika zou Afrika natuurlijk niet zijn als bij thuiskomst de douche zou werken, dus we hebben onszelf maar ouderwets in een teiltje afgespoeld.

Dit weekend zijn we met een dalla-dalla naar Bukoba gegaan, een dorpje dat 4 uur rijden ten Noorden van Biharamulo ligt aan het Victoriameer. Een dalla-dalla heeft niet een specifieke vertrektijd maar gaat vaak meerdere keren op een dag. Eenmaal in de dalla-dalla moesten we een uur wachten voordat er genoeg mensen in zaten om te kunnen vertrekken. Met de vreselijke rit van Mwanza naar Biharamulo nog in ons achterhoofd, viel deze rit enorm mee. We reden langs supermooie landschappen, door Biharamulo Game Reserve (alleen apen gezien), en langs de kust van het Victoriameer. Onderweg kregen we wat honger, en omdat bij elke stop tientallen Tanzianen aan komen stormen om eten en drinken te verkopen, besloten we wat nootjes te kopen om te snacken. Omdat we geen idee hadden hoeveel het kostte, gaven we 50cent door het raampje, waarna we vervolgens overladen werden met zakjes nootjes! In Bukoba aangekomen was het al donker en hebben we een piki-piki (brommer) gepakt naar ons hotel waar we eindelijk een warme douche zouden kunnen krijgen. De elektriciteit was uitgevallen, de hotelkamer was niet helemaal wat we ervan gedacht hadden, het warme water stroomde slechts een minuut, maar we hadden wel een Titanic poster van Leonardo di Caprio en Kate Winslet die over ons waakten tijdens het slapen.

Helaas regende het de volgende dag waardoor we niet het zwembad in konden duiken maar niet getreurd, we hebben samen met onze lokale vriend Denis een vissersbootje gehuurd om het Victoriameer op te gaan naar het eiland dat voor de kust van Bukoba ligt. Inmiddels regende het niet meer maar waaide het wel redelijk waardoor er hoge golven ontstonden en wij af en toe best bang waren om te slaan. Helemaal aangezien de voorkant van het vissersbootje steeds water schepte als we weer op het water neerkwamen en de eigenaar van het bootje als een malle probeerde het water uit de boot te scheppen. Voor degenen onder ons die deadliest catch kijken: de Beringzee was er niks bij. De mensen die op het eiland wonen zijn erg arm, hebben huisjes gemaakt van verroeste golfplaten maar zijn desondanks toch vrolijk, erg vriendelijk en gastvrij. Met onze rokken en slippers waren we niet optimaal gekleed om het eiland te beklimmen maar bereikten we wel de top met een prachtig uitzicht over het immens grote meer en het vaste land. Het terugvaren verliep een stuk rustiger waardoor we konden genieten van de vele grotten en vogels op het eiland. Eenmaal weer aan land hebben we aan het strand een biertje gedronken en zijn we daarna uit eten gegaan.

Omdat we de vorige avond al lokaal hadden gegeten zoals we eigenlijk in Biharamulo ook gewend zijn hadden we zin in een pizza. 45 minuten na onze bestelling te hebben opgenomen bleken ze toch geen pizza’s te hebben in het restaurant. Dan maar een kipburger, ook lekker. Weer 15 minuten later keerde de serveerster terug met de mededeling dat ook het apparaat om burgers te maken niet aanwezig was waardoor we uiteindelijk toch weer met het lokale eten eindigden (lees stukken kipbotten en banaan). Dat mocht de pret niet drukken want we zouden die avond naar een live-band gaan om Afrikaans te leren dansen. En dat hebben we geweten haha. We hebben ons gemengd onder de locals en net als zij veel met onze billen geschud (voor zover wij billen hebben in vergelijking met de Afrikaanse rondingen) wat een echte work-out was. Zweten was het! Ze dansen hier veel intenser dan in NL, maar we besloten gewoon mee te doen. Super leuk, want achteraf kregen we veel complimentjes en waardeerden ze het allemaal enorm dat we zo leuk meededen met hun culturele dans. Iedereen wilde ook met ons dansen, want niemand wilde de kans voorbij laten gaan met een Mzungu los te gaan.

Na een goed ontbijt en bepakt en bezakt met alle boodschappen die we hier in Biharamulo niet kunnen krijgen zaten we zondagochtend weer in de dalla-dalla te wachten op ons vertrek richting huis. Met de een ineengedoken van de krampende diarree en de ander misselijk tot bijna overgeven aan toe kwamen we tot de conclusie dat we waarschijnlijk toch weer iets verkeerds hadden gegeten. Het zweet brak ons uit bij de gedachte alleen al van een 4 uur durende terugreis zonder tussenstop, maar toen we ook nog 2 uur in het busje moesten wachten voordat hij eindelijk zou vertrekken brak nood de wet. Laten we zeggen dat we in deze noodsituatie de grens hebben verlegd en het toilet op z’n Afrikaans hebben gebruikt.. WC papier was toch altijd al een overbodige luxe…

Na een hobbelige rit met overigens wel een ontzettend mooi uitzicht inclusief bavianen was het snel doorstappen naar huis richting het kleinste kamertje. Om alle verloren voedingsstoffen weer aan te vullen en even Westers te eten hebben we daarna gesmuld van een aantal lekkere pannenkoeken. Hopelijk doet het slapen ons straks goed en zijn we morgen weer in staat naar het ziekenhuis te gaan voor het begin van weer een nieuwe week.

Lala salama!
Liefs, Ineke en Marlies