Montezuma's Revenge

Mambo! Hamjambo rafiki?

Inmiddels al een hele week in Biharamulo en tijd voor een update! Zoals verteld zijn we maandag begonnen met ons coschap in het ziekenhuis en ik moet bekennen dat het een heftige eerste week was…

Onze dag begint normaal gesproken om 7.30 met de Morning Prayer in de ziekenhuiskapel, waarbij alle medewerkers van het ziekenhuis aanwezig zijn (dus van schoonmakers, ICTers tot artsen). Het begint met een gezang, gevolgd door een gebed in Swahili. Ien en ik doen uiteraard braaf mee met het onze vader en het kruisgebed:P, je weet maar nooit;) Hierna volgt een overdracht, ook volledig in Swahili en totaal niet te begrijpen, maar ach, we blijven gewoon lief glimlachen en braaf luisteren. Hierna gaan we weer terug naar huis (=3min lopen van ziekenhuis) om thee te drinken en (verder) te ontbijten, want dan moet eerst het ziekenhuis schoongemaakt worden en de pillen worden uitgedeeld. Tussen 9-10u kunnen we dan beginnen aan de ward round. Tot nu toe elke keer zonder dokter, want die komt vaak pas na 10-en aanwaaien. Om 13.30 gaan we even terug naar ons huisje om te lunchen, en tussen 14.30 en 16.00 maken we onze ward round af. Klinkt als een luizenleventje, maar de ward rounds zijn zo intensief door het Swahili, de onbekende ziektes, de primitiviteit van het systeem en de nieuwe indrukken, dat we continu doodop zijn als we klaar zijn. Sinds woensdag staan we op de Female ward, waar ziektes zijn van Malaria, tuberculose, ondervoeding, dehydratie en diarree, hartfalen etc.

Op woensdag hebben we gelijk iets heel heftigs meegemaakt. Er was een jong meisje van 8 jaar opgenomen ivm epileptische aanvallen bij vermoedelijk hersenmalaria. Ze was al ruim 3 dagen ziek, maar eerst naar een kruidendokter geweest (aangezien dat hier heel normaal is). Toen wij haar zagen lag ze blijkbaar al een uur in het ziekenhuis zonder dat iemand een arts had gewaarschuwd en was ze in een hevige epileptische aanval en tevens in respiratoire nood. Ze had ook hevige diarree. Ze had onmiddellijk medicijnen nodig, maar de familie had geen geld om deze te betalen. Het ziekenhuis heeft toen anti-epileptica toegediend, maar ze zou ook echt onmiddellijk antibiotica en antimalaria moeten krijgen. De vader van het meisje ging met onze recepten op pad naar de apotheek (hier zijn de medicijnen niet op voorraad op de afdelingen, maar moeten de patienten/familie ze zelf afhalen bij de apotheek). Na 10minuten kwam hij terug zonder medicijnen, blijkbaar had hij niet genoeg geld gehad. Hij moest toen aan omstanders om geld gaan vragen en opnieuw naar de apotheek. Allemaal vreselijk tijdsverlies… Ondertussen probeerden wij het patientje te stabiliseren en vroegen met spoed om een zuurstofmachine. Vreselijk genoeg begon het meisje ook ineens te braken met bloed erbij, en liepen haar longen vol met braaksel. Wanhopig probeerde we haar ademweg vrij te houden, maar zonder hulp van apparatuur (de uitzuigslang en zuurstofmachine deden het beide niet…!) was het onmogelijk. Geleidelijk begon het meisje steeds langzamer te ademen met ademstops, waardoor ik moest beginnen met reanimeren. Terwijl Ineke de vitale functies in de gaten probeerde te houden gaf ik borstcompressies. Helaas mocht het allemaal niet baten en stierf het meisje onder onze ogen. We waren totaal verbijsterd en in shock. Nog nooit zoiets meegemaakt… Bizar genoeg ging de arts direct door met het afmaken van de ward rounds, waardoor we geen enkele tijd hadden om dit even te verwerken. “This is Africa…”.

De rest van de dag waren Ien en ik een beetje van onze à propos… Gelukkig was de rest van de week een stuk rustiger zonder dit soort ernstige gevallen, en hadden we een arts die ons meenam en dingen uitlegde. Wel stonden we donderdag al meteen zonder arts op de afdeling, omdat er een artsentekort was en er dus niemand beschikbaar was. Wel even slikken om meteen zelfstandig patienten te zien en een behandelplan op te stellen zonder controle van een arts… Maar we hebben ons, samen met onze bijbel (=zakboek tropengeneeskunde) er redelijk doorheen geslagen. Het is wel echt bizar om te zien hoe het hier in het ziekenhuis aan toe gaat. Soms liggen we wel 10 vrouwen op een zaaltje (als ze babies hebben met kind aan de borst en al) in bed, omringd door vliegen. Poepen en plassen doen ze gewoon in een emmertje tussen 2 bedden in, no shame. En bij gebrek aan wc papier in het ziekenhuis is er maar 1 manier om af te vregen… Eten moeten ze zelf regelen, dus als er of geen geld is of geen familie in de buurt, liggen ze gewoon dagen opgenomen zonder eten. Best schrijnend om te zien...

Verder hebben Ineke en ik allebei al meteen flink last gekregen van de ‘Afrikaanse invloeden’ op onze darmen…(a) Oftewel, vechten om wie als eerste naar de wc mag, wc papier in grote familieverpakkingen laten aanvoeren en ORS to the max. Ook tijdens de ward rounds er af en toe in case of emergency er tussen uitknijpen om naar ons huisje te gaan voor you know what. Haha, ook dit is Afrika!

Ondanks de ‘Montezuma’s revenge’ (google dat maar eens) en de heftige gebeurtenissen in het ziekenhuis, vermaken we ons ook wel. Het is superlekker weer, alle mensen zijn supervriendelijk en iedereen begroet je continu. Ons huisje begint al een beetje eigen te voelen, ondanks dat we het vrolijk moeten delen met alle kakkerlakken, spinnen, muggen, mieren, salamanders en hagedissen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. Op een punt stond Ineke lekker te douchen toen ik ineens een intense gil hoorde, waarna Ineke ineens vanuit de douche naakt door het huis rende alsof er een leeuw achteraan zat. De leeuw bleek een 5cm grote smerige kakkerlak te zijn, blegh! Gelukkig hebben we een master insecticide spray in huis, die we meteen zowat half leeg hebben gespoten op dat ene beest, arme ziel.

Verder begint ook het regelmatige gebrek aan stroom en stromend water te wennen. 3 dagen per week komt onze ‘mama Edwina’ ons huisje schoonmaken en kleren wassen en eten koken. Best een luxe! Eten blijf hier wel erg beperkt, aangezien de supermarkt de grootte heeft van Harry Potters kamertje onder de trap, en de enige groente op de markt tomaat, ui, knoflook en aubergine is.
Dit weekend blijven we nog in Biharamulo, om een beetje bij te komen van de week, onze darmen te laten herstellen, te rehydreren en lekker te niksen in het zonnetje. Bovendien hebben we nog een lichte trauma van de busreis van vorige week, en willen we herhaling hiervan nog even een weekje uitstellen  Morgen hebben we afgesproken om met Ali, de ICT-er van het ziekenhuis, te gaan fietsen naar in de buurt liggende watervallen. Hij is superaardig, schijnt supersportief te zijn, en heeft ons al gewaarschuwd dat het afzien wordt… we zijn benieuwd! Hopelijk kunnen we (en dan bedoel ik met name onze darmpjes ) het aan.

Tot zover, ons zelfgebakken brood is klaar en het is weer tijd om deze lekker in het zonnetje in de tuin op te eten.
Tutaonana! Liefs Marlies (en Ineke)