African jungle

Mambo!!
Inmiddels al weer een maand in Afrika! Of ‘de tijd vliegt’ We weten niet echt of we nou kunnen zeggen dat de tijd vliegt, want hoewel we dus al bijna op 1/3e zijn, lijkt het ook al een eeuwigheid geleden dat we in een Westerse wereld zijn geweest. Man o man wat missen we het eten, de hygiene, de efficientie en uberhaupt de ‘beschaving’. Maar daarover straks meer, want eerst willen we vertellen over ons megatoffe vette gave weekend waar we net van teruggekomen zijn!
Afgelopen weekend was echt het hoogtepunt tot nu toe! We zijn met alle co-assistenten die op dit moment in Tanzania zitten naar Rubondo Island gegaan, een prachtig eilandje in het Victoriameer. Denk jungle, witte stranden en WILDlife! Zaterdag zijn we vertrokken met de DallaDalla richting het havenplaatsje vanaf waar de boot richting het eiland vertrok. Reizen met de dalladalla is een ervaring an sich. Dalladalla’s hier zijn minibusjes (allemaal geimporteerd uit Azie) van minstens 50 jaar oud waarbij het de uitdaging is om ZOVEEL mogelijk mensen erin te proppen. Beeld je een 8-persoons busje, uiteraard zonder airco of vering, waar extra (houten)bankjes in zijn gebouwd zodat er minstens 30 mensen in kunnen zitten, plus een stuk of wat kippen. Het dak is zo laag dat we met ons hoofd vastgeklemt zitten tegen het plafond. De bankjes staan zo ontieglijk dicht op elkaar dat Ineke en ik er niet met onze knien tussen passen, en ons dus in een soort yogahouding voor pro’s moeten vouwen, om vervolgens geplet te worden tussen het raam en de zweetoksels in van de 3+ mensen die ook nog op het bankje zitten. Uiteindelijk is het zo vol in het busje en zit je zo klem, dat je hoopt dat ie snel gaat rijden. Echter is Afrika Afrika niet als ie eerst minstens 1,5u wacht voordat die daadwerkelijk gaat rijden, om er NOG meer mensen en kippen in te zetten. Vervolgens scheurt het busje dan op maximale snelheid weg over, uiteraard, onverharde wegen waarbij het gebrek aan vering toch wel heel erg jammer is… Na 2 uur het gevoel te hebben gehad in een houten achtbaan te zitten, word je dan ineens het busje uitgegooid op een verlate parkeerplaats. Ehhh….hier? Ja hier, en dan hop een volgende busje in. Duimend dat we op de juiste bestemming aan zouden komen gingen we vervolgens nog een uur als sardientjes in een blik over the African roads, om uiteindelijk wonder boven wonder aan te komen op de juiste bestemming. Wat een rit! Kletsnat van ons en andermans zweet strompelden we de bus uit, om in de armen te vliegen van de allereerste andere Wazungus (‘blanken’) die we tegenkwamen sinds ons vertrek naar Biharamulo! Heerlijk om weer even met andere studenten te kunnen praten, sparren, gezamenlijk klagen en frustraties uiten en lachen. Tegen het eind van de middag op zaterdag stapten we met z’n 10-en op het bootje richting Rubondo. Het was een prachtig tochtje over het Victoriameer, langs allemaal kleine tropische eilandjes. Toch een beetje spannend zo op het water als je weet dat het vol zit met nijlpaarden en krokodillen. Toch kwamen we levend en wel aan op het eiland, waar we opgewacht werden door een paar rangers met geweren die ons in een dikke 4x4 Jeep naar onze slaaphutjes reden; een prachtige offroad rit van 30minuten dwars door de jungle van het eiland. Als echte toeristen waren er vele stopmomenten en fotosessies van elk beestje wat we op onze weg tegenkwamen. Lees: vlinders, rupsjes, af en toe een hertje en afdrukken van slangen. Toen we nietsvermoedend een bocht om kwamen, kwam er tot onze grote schrik ineens een megagrote boze mannetjes olifant met wijdstaande oren op ons af gerend. Howel de diarree net wat leek te zijn afgenomen, scheten we nu in onze broek! De sussende woorden van de ranger (‘hamna shida’), die ondertussen de auto had stilgezet en weinig intentie toonde om weg te rijden, hielpen weinig. Ondanks de intense angsten was het ook ontzettend vet! Een echte wilde olifant op een paar meter van de Jeep, wie maakt dat mee! Gelukkig bleek de olifant gewoon honger te hebben en verkoos het boompje naast onze jeep boven 10 Mazungus. Pfiew. Na het enerverende ritje kwamen we aan op echt het allermooiste plekje tot nu toe van Tanzania. We hadden allemaal kleine hutjes direct aan het Victoriameer, waarbij de apen vrijuit rondom de huisjes liepen, de vogeltjes vanuit de palmbomen ons toezongen en de hertjes voor ons raam stonden te grazen. De bedden waren hemels, het was zowaar schoon EN als kers op de taart was er warm water. Wat een genot! Het was een hostel, dus we moesten zelf koken. Maar dit was geen probleem als je je maaltje met zo’n uitzicht, bij een knapperend kampvuurtje kan eten. Beetje jammer dat al onze groenten op miraculeuze wijze waren verdwenen en er alleen pasta met rode pepersaus overbleef (het ‘warning: HOT’ tekentje op de saus even over het hoofd gezien in de winkel)… Gelukkig was er ook bier 
Savonds nam de gids ons nog meer op een ‘night safari’, waarbij we onder een bizar mooie sterrenhemel inclusief melkweg naar een stukje savanne reden waar we enorme nijlpaarden konden bewonderen. Toen de gids de jeep tot 20 meter voor de nijlpaarden had stilgezet zei hij: “okay and now you can go out”. Ehhh…out? Met een hongerige hippo van 200kilo zo dichtbij? Dacht het dus even niet. We konden ze namelijk pri-ma bekijken vanuit de (veilige) jeep, en zo geschiedde. Na deze meer dan geslaagde eerste avond op het eiland, werden we sochtends wakker gemaakt van het geluid van nijlpaarden. Toen we ons huisje uitgingen, zagen we een hele groep hippos op een paar meter van de kustlijn in het water liggen…just chillin’. Heerlijk wakker worden zo!! Na een voedzaam ontbijt van witbrood met ei, volgde er op zondag een walking safari in de ochtend en een Game Drive in de middag. Tussendoor hebben we heerlijk in het zonnetje aan het strand kunnen zitten, genietend van het uitzicht over het Victoriameer. Tijdens de wandeling hebben we met name kleine beestjes gezien, maar wel veel informatieve uitleg gekregen van de gids. Verder was de omgeving werkelijk prachtig. De Game Drive in de middag had als grote doel: giraffen spotten. Na een lange maar mooie rit van 2 uur en veel getuur van 11 paar ogen (want waar verstoppen zulke grote beesten zich in godsnaam…) zagen we onze eerste giraffen! Mission succeeded! Uiteindelijk reden we tegen het donker terug naar onze slaaphutjes, waar we na opnieuw een bord heerlijke pasta met pepersaus, met een biertje onder de sterrenhemel bij het kampvuur hebben gezeten. De ochtend erop was het alweer tijd om te gaan. Wat een topweekend! Helaas betekende dit ook weer dat we onszelf in de dalladalla moesten wurmen. Dit keer moesten we 2 uur wachten bij het busje, omdat er eerst nog een extra bankje in de bus gebouwd moest worden zodat er nog meer mensen in konden. Erg vermoeid van de lange moeizame dalladallarit maar voldaan van een onvergetelijk weekendje zijn we aangekomen in Biharamulo, wat inmiddels toch al een beetje als thuis begint aan te voelen.
Morgen weer een nieuwe dag in het ziekenhuis, waar we waarschijnlijk op een nieuwe afdeling gaan beginnen (kinderen en/of verloskamers). De ergernissen van de gezondheidszorg hier beginnen inmiddels wel een beetje op te stapelen. Alles gaat erg inefficient, hygiene ontbreekt volledig, verpleging is erg traag en nonchalant en uitslagen van aanvullend onderzoek laten soms dagen op zich wachten. Als je zelf niet overal achteraan gaat (zijn medicijnen wel gegeven/ is er wel bloed geprikt/is de wond wel verbonden), is er een grote kans dat het uberhaupt niet gebeurd. Verder kunnen patienten door gebrek aan geld vaak niet de door ons voorgeschreven medicijnen betalen. Best moeilijk om in deze omstandigheden goede zorg te kunnen leveren. Als het dan wel lukt, zijn patienten erg blij en dankbaar, wat dan wel weer veel voldoening geeft. Afgelopen vrijdag zijn we uiteten geweest met een groep Tanzaniaanse medische studenten uit Mwanza, die hier tijdelijk stage lopen in Biharamulo. Erg leuk om zo een totaal andere cultuur te leren kennen. We maakten uiteraard wel een paar beginnersfoutjes, waaronder beginnen eten zonder eerst je handen te wassen in het teiltje dat de serveerster komt brengen (blijkbaar hier een must, hoewel je het idee hebt dat je handen na het wassen in het water uit die teiltjes vaak viezer zijn dan daarvoor). Ook per ongeluk onze linkerhand gebruikt (regel nummer 1 = gebruik nooit je linkerhand), want die hand is voor andere dingen (dingen waarbij ze hier toiletpapier overbodig vinden). Ook waren ze met stomheid geslagen dat we niet een gebedje deden voor het eten, uberhaupt niet naar de kerk gingen en misschien wel nooit zouden trouwen. Uiteraard kwam het onderwerp seks voor het huwelijk ook weer aan bod (het blijft ze fascineren), en waren ze verbaasd dat wij polygamie voor mannen afkeurden. Hier is het nog heel normaal dat je als man meerdere vrouwen hebt, of er naast je echtgenote een paar minaressen op na houdt. Vrouwen mogen dan natuurlijk niet van deze wildcards gebruik maken, en kunnen een flink pak slaag verwachten als ze deze regel overtreden. Beetje scheef naar ons idee, maar hier nog daily business. Gender inequality is hier sowieso nog erg aanwezig, en dus hebben wij het als onze taak bestempeld om hier zoveel mogelijk tegenin te gaan. Women on top! Uiteindelijk een interessante maar gezellige avond.
Tot zover ons verslag, we zijn moe en gaan lekker slapen. We missen jullie allemaal! Tot de volgende keer.
Marlies en Ineke